با فرض پیوستگی جنگ با سیاست و خاتمه جنگ از طریق قطعنامه 598، این پرسش وجود دارد که؛ موقعیت نظامی ایران که حاصل راهبرد دفاعی و تهاجمی در جنگ بود، چه تاثیری در تصویب و پذیرش قطعنامه 598 داشت؟ در پاسخ به پرسش یاد شده می توان تاکید کرد:

1- راهبرد تهاجمی ایران در یک مرحله پیروز و در دو مرحله شکست خورد. آزادسازی مناطق اشغالی و فتح خرمشهر با پیروزی ایران به نتیجه رسید، در حالیکه قبل از آن با انجام چهار عملیات به فرماندهی بنی صدر شکست خورده بود. پس از فتح خرمشهر با وجود برخی ناکامی های نظامی که مانع از تامین اهداف سیاسی و تحقق استراتژی نظامی ایران در جنگ شد، ولی «تصویب قطعنامه 598» در تیرماه سال 1366 حاصل استراتژی تهاجمی ایران و مقاومت در برابر فشار بود.

2- راهبرد دفاعی- بازدارنده ایران در جنگ، دو بار در برابر عراق شکست خورد. یکی؛ در برابر حمله عراق که منجر به اشغال سرزمین ایران به مدت 20 ماه شد و دیگری؛ در پایان جنگ که مناطق تصرف شده در شش سال را در چهار ماه از دست دادیم. اما در برابر دفاع متحرک عراق در سال 65 با پیروزی همراه شد. فقدان خط دفاعی مستحکم و عمق دفاعی و نیروی احتیاط برای دفاع در برابر حملات ارتش عراق، همچنین نداشتن پشتیبانی آتش توپخانه و هوایی، در دو مقطع یاد شده تاثیرگذار بود. «پذیرش قطعنامه 598» حاصل شکست راهبرد دفاعی ایران در برابر حملات عراق در ماه های پایانی جنگ است.

مطالب مرتبط:
+ مطالب مربوط به قطعنامه ۵۹۸ در این سایت