درونمایه پرسش از نسبت زمان با تحقق رخدادها در زمان و مکان، براساس این فرض بنا شده است که طبق نظر کانت، تحقق عینی وقایع، مشروط به «زمان و مکان» است. همچنین در باره روایت از وقایع و رخدادهای تاریخی، تصریح می شود، ساختار تاریخنگاری و روایت بر منطق «زمان-واقعه» استوار است. با این مقدمه پرسش اساسی این است که؛ وقوع، تداوم و پایان جنگ در هشت سال جنگ، آیا به این معنا است که، زمان محدود کننده ظرفیت آغاز و پایان جنگ بود یا ظرفیت های جنگ دامنه و محدوده زمان را تعیین کرد؟ پرسش یادشده چنانکه اشاره شد، با فرض پیوستگی زمان با وقایع و تأثیر ظرفیت وقایع در ظهور، تداوم و پایان رخدادها می باشد که بیش از آنکه تاریخی باشد خاستگاه فلسفی دارد. در واقع مسئله ای که محل تامل و بحث قرار دارد، تاثیر «ظرفیت جنگ» بر تعیین محدودیت زمان و یا «ظرفیت زمان» بعنوان محدود کننده ظرفیت جنگ، می باشد

برداشت رایج از زمان در حوزه مطالعات تاریخی-روایی، بیشتر تابع نظریه معنابخشی به زمان براساس تحقق عینی وقایع در زمان است. طبق این نظریه، زمان بماهو زمان، خنثی فرض شده و تابع رخدادها تعریف می شود. بعبارت دیگر زمان با رخدادها پر و معنادار می شود. به همین دلیل تأکید می شود، هر امری در هر زمانی قابل تحقق نمی باشد. در این تمثیل ظرفیت واقعه مورد تاکید است.

در مقابل این نظر وجود دارد که، زمان معنابخش و تعیین کننده ظرفیت وقایع و در نتیجه پیدایش، بسط و پایان آن می باشد. به همین دلیل تاکید می شود: زمان برای این امر به پایان رسیده است. با این توضیح این پرسش وجود دارد که؛ آیا زمان زمینه پیدایش، بسط و پایان جنگ را شکل داد و یا بر عکس؟ در صورت هرگونه پاسخ، روایت آغاز و پایان جنگ را چگونه می توان با استفاده از عنصر زمان و نظریه متفاوتی که وجود دارد، مورد سنجش قرار داد؟

مطالب بیشتر:

- یادداشت های مرتبط با این موضوع