در حالیکه جامعه ایران پس از پیروزی انقلاب درگیر استقرار نظام و تعیین جهت‎گیری‎های کلی در سیاست‎های داخلی و خارجی بود، پویایی‎های اجتماعی انقلاب پس از پیروزی، ابتدا تحت تأثیر بحران‎های امنیتی قرار گرفت و سپس با حمله عراق، تمامیت ارضی و موجودیت نظام برآمده از انقلاب در معرض تهدید قرار گرفت.

موضوع یادشده، تفکر، روش و ساختار ضروری برای دفاع در برابر تجاوز را شکل داد و از این طریق مسئله جنگ، جایگزین انقلاب شد. با این تفاوت که بدلیل تفسیر جنگ در چهارچوب انقلاب و سرنگون کردن صدام و نظام بعثی عراق، بعنوان اهداف و خواسته‎های ایران، مورد تأکید قرار گرفت و راهنمای تعیین استراتژی دفاعی- آزادسازی و ادامه جنگ در خاک عراق شد. به همین دلیل در رسانه‎های خارجی نحوه پایان جنگ با پذیرش قطعنامه 598، بمثابه پایان انقلاب ارزیابی شد.

تحولات یادشده، تجربه جنگ را در پیوستگی با انقلاب، به یک امر خاص و تاریخی تبدیل کرده که دستگاه مفهومی برای صورت بندی تحولات آن، در چهارچوب‎های مفهومی و روشی جاری، امکان پذیر نخواهد بود. این مسئله یکی از عوامل مؤثر در ایجاد شکاف میان تجربه گذشته با مسئله جنگ در آینده خواهد شد.