تاریخمندی پدیده ها و تاریخی شدن در زمان و مکان اجتناب‌ناپذیر است، ولی مسئله اساسی، چگونگی گذار اندیشه‌ها و رفتارها از زمان و مکان و تداوم آن به حال و آینده است. در واقع منطق تداوم و پایداری وقایع در تاریخ، تابع چگونگی گذار از زمان و مکان تاریخی در گذشته و پرتاب آن به حال و اینده است. بعبارت دیگر در حالیکه وقایع در زمان و مکان روی داده و از این طریق دچار حصر شده و به این شکل تاریخی می‌شوند، پایداری و تداوم واقعه در تاریخ، در فرازمان و فرامکان چگونه شکل گرفته و تحقق می یابد؟

فرضاً انقلاب اسلامی مردم ایران و یا دفاع مقدس در برابر حمله عراق به ایران، شامل مجموعه‌ای از اندیشه و رفتارهای فردی- اجتماعی است که در زمان- مکان واقع و به این اعتبار، تاریخی شده است. اما پایداری تفکرات و رفتارهای فردی- اجتماعی در وقایع تاریخی با عبور از زمان- مکان گذشته و تبدیل به الگوهای تأثیرگذار، چگونه امکان پذیر شده است؟ این موضوع از این جهت اهمیت دارد همیشه همه حوادث تاریخی از تاثیر و تداوم برخوردار نیستند.همچنین میزان تاثیر و تداوم حوادث تاریخی یکسان نیست.

با این مقدمه آیا ما همچنان از نظر زمانی در دوره تاریخی انقلاب و جنگ بسر می‌بریم؟ اگر پاسخ مثبت باشد، چگونگی فراروی از زمان و مکان مورد پرسش است. اگر پاسخ منفی باشد، پرسش از اینکه کدام رفتارها به الگوهای تأثیرگذار تبدیل شده است، محل بررسی است. به نظرم درس ها و دستاوردهای جنگ و انقلاب را از این طریق هم می توان مورد نقد و بررسی قرار داد.

   با فرض اینکه «سیاست» به معنای امر عمومی، ریشه در تاریخ و فرهنگ جامعه دارد، چگونگی شکل گیری تغییرات سیاسی و اجتماعی، از مسیر بازتفسیر تاریخ، محل پرسش است. زیرا از طرفی تاکید می شود آثار نگاشته شده تاریخی، به دلیل رویکرد و روش، تاثیر مستقیمی بر تغییرات ندارد، از سوی دیگر تصریح شده است، تغییرات از طریق باز تفسیر تاریخ صورت می گیرد. چگونه می شود در تغییرات حاصل از تاثیر گذاری تاریخ، در حالیکه آموزه های رایج تاریخی که بر آمده از نگرش تاریخی و نگارش تاریخنگاری وقایع می باشد، تاثیر مستقیم ندارد، ولی تغییرات از طریق بازتفسیر تاریخ صورت پذیرد؟ بدون پاسخ به پرسش یاد شده سازوکارهای تاثیر تاریخ در تغییرات روشن نخواهد شد. ...