در یادداشت های پیشین همواره تأکید داشتم باید از تجربه جنگ با عراق برای تحلیل و پیش بینی جنگ آینده استفاده کرد. زیرا از این طریق، کارکرد تاریخی جنگ با عراق به «نتیجه راهبردی» تبدیل و نقطه اتصال تجربه گذشته با آینده خواهد شد. قرار گرفتن ج.ا.ایران در مسیر درگیری با اسرائیل پس از 7 اکتبر 1402 با عملیات وعده صادق 1 و 2 در واقع مواجهه با صورتی از جنگ جدید بود که تحقق یافت و چشم انداز نهایی آن هنوز روشن نیست.

هم اکنون درگیر این پرسش هستم که؛ چگونه می‎توان از تجربه جنگ با عراق برای فهم و تحلیل مشخصه‎های جنگ جدید و پیش‎بینی گسترش آن در آینده، استفاده کرد؟ متقابلاً چگونه می توان با نظر به درگیری های اخیر، تجربه جنگ با عراق را مورد بازبینی قرار داد؟ ...

در یادداشت‎های پیشین درباره «جابجایی در تاریخ» نوشتم؛ با تغییرات نسلی و در شرایط، زمینه جابجایی در نگرش به نقش و اهمیت رخدادهای تاریخی فراهم می‎شود. به این شکل که به موازات ظهور رخدادهای جدید تاریخی، زمینه های مقایسه با گذشته و «نقدِ تاریخی» نیز فراهم می شود. در این جستار می خواهم موضوع مورد بحث را با بررسی تأثیر و اهمیت تاریخی عملیات «وعده صادق»، دنبال کنم. منطق تصمیم‎گیری برای عملیات وعده صادق، بر پایه ارجاع به «حق پاسخگویی» ایران به حمله اسرائیل به کنسولگری ایران در دمشق انجام شد و مورد پذیرش همگانی قرار گرفت. ...